Proza

„Za cenę picia.”

Mroźny styczniowy wieczór. O tej porze roku trudno odróżnić wczesny poranek od nocy.
W parku na osiedlu w Gdyni, jedynym życiem, jakie tętni jest czerwona ręka pana Jana na szklanej butelce. Mężczyzna jest moim sąsiadem z dzielnicy. Znam go z widzenia, dlatego odważyłam się wejść do parku i usiąść obok niego. Każdy, kto czasem przechodzi tu między alejkami, z pewnością wie, o kim mowa.
Pan Jan jest byłym stoczniowcem, choć nierodowitym Gdynianinem.
Z zawodu biernym spawaczem, a aktualnie czynnym alkoholikiem. Jak sam o sobie mówi jest „pijany samotnością.”
Nie usprawiedliwia jednak w ten sposób swojego nałogu i życiowych błędów, jakie się z nim wiążą.
- Pochodzę ze śląska – opowiada, tam poznałem Teresę.
Aktualnie byłą żonę.
To ze względu na nią przenieśliśmy się do Gdyni. Dostała tu jak na tamte czasy najlepszą z dostępnych ofert pracy.
- Zdecydowaliśmy się, więc „zachłysnąć” morską bryzą.. Cicho podśmiewając się powiedział.

Ironia chciała, że nie tylko bryzą a alkoholem Pan Jan ugasił domowe ognisko.
- Nie jesteśmy razem.. Niech pomyślę, będzie 6 lat – wtrącił.

Takie, co to mi Ojcysko kiejzem siksą była bajał...

Stasek z Podobina z samiuśkiego rana Mućkę co to mlyka nie dawała na postronecku do Mszany zagunił. Wrócił se z wiecora wesolućki kiej ten wróbelecek. Łocka mu sie ino cosik kiej te gwiozdecki na niebie świciły. A gwizdze, a scybioce waryjot jeden. Ino Gaździna zła psiajucha, a grymaśna kiej licho.
- Kaj ty Stasek dudki cymos?
- Ady Matulu w banku i w karcmie obycajniem łostawił.
- To se teroz z bankiem i z karcmą śpij, a nie z moją Maryśką!

Hej!

1.
Gdzie kończy się wandalizm a zaczyna sztuka?
(graffiti)

Dwaj młodzi, przystojni mężczyźni, których męskość pięknie podkreślały czarne, klasyczne garnitury, rozglądali się wesoło, szeptając numery od jeden do dziesięć na temat każdej, zauważonej kobiety. Jeden drugiego szarpnął za rękaw, gdy drugi chciał gonić jakąś okrągłą dyszkę. W odstępie do dwóch metrów szła przed nimi grupa starych, brzydko pomarszczonych wdów, które z namaszczeniem i zgrozą opowiadały o czyichś grzechach i z potępieniem kiwały głowami. Trójka dzieciaków, rodzeństwo w wieku od trzech do sześciu lat, niezdarnie trzymało się za ręce i wlokło za rodzicami.

bawiłam się ze śmiercią – głupio
traktując ją jak przenośnię – literacką

do czasu otarcia się o nią – bolesnego
wtedy to zmądrzałam – gwałtownie

Gorący, wszędobylski piasek drapał pod kostiumami kąpielowymi w pośladki, wysuszał skórę dłoni i nieustannie przemieszczał się z wiatrem co rusz zasypując ogryzki, pety i zakrętki po zimnych napojach, żeby odsłonić zagubioną skarpetkę, papierki po cukierkach i inne niezupełnie przyjemne drobiazgi. Słońce zawieszone na samym czubku gładziutkiego nieba zwycięsko walczyło z filtrami UV, zaganiając sprażonych plażowiczów do wody. Dzieciaki wydzierały mordki przy każdej nadchodzącej fali, a cała ta kiczowata sceneria po brzegi wypełniała udane wakacje szpetnej dziewczyny.

      Smutne jest życie słonia cyrkowego. Smutne są jego noce, gdy sypiając w klatce, nie może być pewny, czy o świcie tabor nie wyruszy przypadkiem w drogę. Smutny jest widok uciekających krajobrazów i jego grubych nóżek tupiących z niecierpliwości. Zresztą, jeżeli nawet wozy na dłużej zatrzymają się w miejscu, dzień spędzi w pracy, a noc na patrzeniu w niebo i rozmyślaniu, czy jutro też będzie pracował, czy może już jechał. Skubałby przy tym płatki kwiatów, ale jego kopyta są zbyt nieporadne. W dżungli mógłby chociaż zrywać palmowe liście. Zjadłby jednego – pojedzie. Drugiego – nie pojedzie. Trzeciego, czwartego... aż najadłby się zupełnie.

Nie zostawiła nic oprócz czerwonego odcisku swoich wyszminkowanych ust na białej karteczce przytwierdzonej do lodówki magnesem w kształcie i kolorze wyrośniętej, drożdżowej babeczki. I może jeszcze trochę zapachu na poduszce, ale to się lada chwila ulotni, więc opadł bezwładnie na miejsce w którym spała tej nocy i z zamkniętymi oczami odtwarzał ją zachłannie centymetr po centymetrze.

Kiedy wstał, złośliwa karteczka wisiała nadal, więc obejrzał ją dokładnie z każdej strony, ale mimo najszczerszych chęci nie znalazł żadnego numeru, żadnego adresu, nie znalazł nawet imienia, nic, prócz czerwonej szminki. Musiałby być zapalonym, napalonym detektywem, żeby ją w ten sposób znaleźć.
Ah no tak, nie przedstawiłam Wam naszego bohatera.
Karol Koral był zapalonym, napalonym detektywem.