panmajor - blog

Minęła północ na mym zegarze
Więc się rozpocznie noc pełna wrażeń
Teraz nasycę wszystkie me zmysły
Aby do rana szybko nie wyszły

Niech się zapomni umysł nieświeży
A ciało zrzuci resztki odzieży
Niech się zaplotą ręce i nogi
I wzlecą ponad chłód czarnej podłogi

Niech spadnie oddech na ciało drżące
A język zgasi wargi płonące
Niech każdy nerw poczuje drżenie
I w nim odnajdzie swoje spełnienie

Mam Twój obraz na ścianie
Piękne malowanie
Kreski układają się w całość a z daleka
Dostrzec można Anioła, który zabija smoka

W dzień go widzę i w nocy
Patrzą moje oczy
Zachłannie jak by to Ciebie ujrzeć chciały
Bo dotąd styczności z czymś takim nie miały

Cud się staje na oczach
Anioł uśmierca smoka
Wszystko to Twoja ręka sprawiła
Że widać ostrą włócznię co smoka przebija

Budząc się rano myśli ciągle jeszcze we śnie tkwią,
Ciężkim powiekom brakuje sił.
Otwarte okno, przez które nagle rześki wpada wiatr,
Muśnięcie w twarz i wstaje dzień.

Stęchłe powietrze zrobiło miejsce na nowy wdech,
Wypełnia płuca miły chłód.
Powieki wciąż przed światłem twardo bronią wzrok,
Niechciany ruch – błysk i ból.

Głowa wtulona twarzą w miękkie prześcieradło snu,
Poszewką nocy walczy z dniem.
Najlepszym wyjściem byłoby natychmiast odejść w sen,
Odwagą chwili – pełny wzrok.

Spojrzenie w niebo, w koronę drzew,
Zbudzony sen, radosny gniew.

W pamięci jeszcze tkwią niedawne chwile życia,
Myśl na ich brak nie godzi się.
Kolejny słońca promień rozgrzewa w żyłach krew,
Organizm sam nakręca się.

Huczący dzwon odebrał ostatnią szansę, nadziei cień,
By wrócić w czas gdzie spokój trwa.
Wyschnięte źródło nocy, przemija i rozmywa się,
Nieuchronny wstaje dzień.

Płonące oko nieba wypala z twarzy resztki snu,
I choć broni się, nie ma szans.
Muśnięciem wiatr wysusza ostatnią z kropli łez,
Pamięcią sięgam nie tak wstecz…

Wciąż dzień po dniu ucieka w dal
Wbijany młotem życia pal
W egzystencjonalnym miejscu tkwi
Nie osiągnąłem jeszcze nic

Leżę samotnie patrzę wstecz
Odgarniam znów koszmary precz
Cofam się w czasie lecz nie ja
Znienawidzony taki stan

Na plecach rośnie życia garb
Paradoksalnie to nie skarb
Patrząc na ludzi wokół nas
Cierpliwie czekam na swój czas

Życie wciąż nie jest jakim chcę
Fałszywy uśmiech do mnie lgnie
W pękniętym lustrze czuję wzrok
Kolejny bez efektów rok

Rozpala chęć bezgłośny szept
Drogą do nikąd ktoś już szedł
Oby najdłużej zostać w grze
Wygrać w niej to pomniejszy cel

Samotnie siedzę liczę łzy
Głęboko skrywam cały wstyd
Ciężka decyzja mieć czy być
Nabiorę sił odejdę żyć

Śniłem o Tobie – Ciebie mi brak
Płynę przez życie jak stary wrak
Wewnętrzna pustkę wypełniam snem
Chcę wyśnić Ciebie – teraz to wiem
Ciągle umieram tak dzień po dniu
Ciebie wciąż nie ma, ja czekam tu
Zdecydowany by wiecznie śnić
Pozostań ze mną pozwól mi być

Kiedy Ciebie nie ma ze mną tu
Wtedy na wskroś mnie przeszywa ból

Ciebie – tylko pragnę
Ciebie – tylko kocham
Tobie – ufać chcę
Bądź więc – tylko dla mnie
Ze mną – żyć gotowa
Wiem – tego chcę

Nie miałem kiedyś domu
Nie miałem kiedyś nic
Lecz nie byłem całkiem nagi
Ubrany byłem w sny
Chodziłem nocą po mieście
Obdartym jak ja sam
Marzyłem o wielkim domu jeszcze
Znaleźć chciałem się tam

Uśmiechnął się kiedyś los do mnie
Ofiarował mi dom
Lecz nie mogłem w nocy spać spokojnie
Wiedziałem że to nie to
Odebrał mi go więc los łaskawy
Opasany złotą wstęgą
Zrozumiałem, że nie chcę sławy
Że jestem i chcę być włóczęgą

Czerwone jak karmazyn Twoje usta
Lecz bielą kościstą się czoło świeci
Ci wszyscy zebrani to Twoje dzieci
Ujęci w dzikim szale – to właśnie rozpusta
Przy wejściu wielka kula z resztkami czyjejś twarzy
A przy niej biała czaszka do wejścia zaprasza
Kością ciało przebite od wchodu odstrasza
A w sukni dama bez głowy jakby o czymś marzy
Nagie ciała w szkieletach ukryte
A piszczel ostrą włócznią się staje
I w ciało lubieżne, nagie ranę zadaje