Piotr Knasiecki - blog

Szedłem niespiesznie, jak ociągający się z pójściem do szkoły wyrostek, kręcący młynki workiem na piłkarskie trampki. Nie, nie kręciłem młynków. Wora skręciłbym temu, kto spytałby dokąd idę. Noga za nogą, starannie odmierzając drobne kroki, przystając co kilka minut by zapalić kolejnego papierosa, albo poprawić kołnierz płaszcza (domyślacie się już, że kołnierz wcale nie wymagał interwencji). Nadal nie mogłem w to uwierzyć! Jak to możliwe, że dałem się do tego nakłonić? Ja?! Studziesięcioprocentowy samiec? Facet na którego widok cichły rozmowy, gdy wchodził. Nieustępliwy, chorobliwie ambitny i wyniosły. Wielki niczym polarny niedźwiedź pośród stada niedożywionych fok, wyciskający na ławeczce prawie dwieście kilogramów na uginającym się już gryfie.
-Jaka cholera?! – myślałem.
-Po jaką cholerę ja tam pójdę? Co tam mogę znaleźć, czego dotąd nie mam?
Przyznałem babie rację? Nie, skądże. Zgodziłem się tylko po to, by mieć wreszcie święty spokój. Męczyła mnie tym pomysłem już od ponad roku, gotowa męczyć jeszcze przez całą dekadę. O ile jej zapał do ulepszania świata niespecjalnie mi przeszkadzał, zawziętość, z jaką próbowała ulepszać mnie samego, doprowadzić mogła do białej gorączki.

Nieostrożność niedbałość szyk wyrazów błędny
W którym wbrew swej intencji poeta je stawia
W niwecz obrócić mogą jego cel nadrzędny
Wiersz gdy mówi o wszystkim i nie pozostawia

Cienia choć wątpliwości jest jak szach królowi
Przez dwie na szachownicy postawiony wieże
Z których jedna go w sidła swej intrygi złowi
Gdy już druga ratunku możliwość odbierze

Raz tylko cię widziałem kto cię ma na co dzień
Bez trudu wspomnieć umie twoich ust rysunek
Ja widzę tylko różę w czerwcowym ogrodzie
Ilekroć wyobraźnię wzywam na ratunek

Daremnie marszczę czoło by obraz przywołać
Z zakamarków pamięci z mętnej wspomnień toni
Wyłowić blask twych oczu chciałbym lecz nie zdołam
Pamiętam tylko kruchość podanej mi dłoni

Nigdy się o tym ode mnie nie dowiesz
Świat o tym nie wie więc też milczał będzie
I bezimienna w tej milczenia zmowie
Tkaczka co sukno mej tęsknoty przędzie

Raz po raz palce wrzecionem kalecząc
Pomstować będzie na swój los okrutny
Choćbym rzekł prawdę zaraz sobie przecząc
W tej samej chwili pokorny i butny

W żart bym obrócił jej wymowę zgrabnie
I nie czekając twego znaku skłamał
Samemu sobie że z kłamstwem powabniej
A prawdę jasną więzi mroczny kanał

Ciemną ulicą szedłem późną porą
Z którego baru wracałem nie pytaj
Wciąż parowała ze mnie okowita
Porządni diabli że złego nie biorą

Taksówkarz gnojek zwolnił tylko troszkę
By na mój widok mocniej dodać gazu
I cisza na mnie spłynęła od razu
Jak makiem zasiał albo młodym groszkiem

Brudna dzielnica studziennych podwórek
Nieopróżniany od miesiąca śmietnik
Gdy w takim miejscu złoją tobie skórę
O napastnikach wspomni gryps sekretny

Na spacerniaku okolonym drutem
Dzielnica rdzą przetrawionych trzepaków
Bezwstydnych kobiet czekających znaku
I sinych murów przeżartych szkorbutem

A cisza taka jak przedtem pisałem
Jak ektoplazma gęsta i włochata
Aż nagle prysła i w strachu zadrżałem
Jak drży skazaniec wiedziony przez kata

Rzucam się w czeluść niedomkniętej bramy
Zastygam w bezruch jak żywicy kropla
A dźwięk powraca jakby cieć pijany
Strącając z rynny lodowego sopla

Tłukł w nią raz po raz żerdzią albo drągiem
Trzeźwość umysłu szybko strach przywraca
Szukając broni kieszenie wywracam
Poza zwędzonym w knajpie korkociągiem

Nie mam oręża pewnie mnie usiecze
Bandyta jakiś w tej zaszczanej bramie
I w kąt podwórza wilgotny zawlecze
I na trzepaku niczym na blejtramie

Rozepnie świeżo garbowaną skórę
Na postrach innym amatorom szkockiej
Myśl taka właśnie wierci w mózgu dziurę
Strwożone serce bije coraz mocniej

Nie sposób kochać tylko kroju czcionek
Nie widząc palca który trąca klawisz
Ty wiedząc o tym nim nadejdzie dzionek
Pośrodku nocy zechcesz mnie zostawić

Dopóki jednak na dnie lampki wino
Będzie mnie zwodzić twoich bioder opis
A ze mnie żaden Rudolf Valentino
Oryginał zwykle więcej wart od kopii

Ty włos rozpuszczasz by w nim ukryć lica
Przed nadchodzącą poświatą poranka
A żadna z Ciebie pewnie cud dziewica
Przynajmniej teraz gdy już pusta szklanka

Jak siedem grzechów głównych
Każdy inny
Obsiadły cały taras
Palą sziszę
Z tarasu w ogród płynie
Śmiech niewinny
W zadumie się pogrążam
Gdy go słyszę

Na ustach ślad po mleku
Kokosowym
Noc co nadciąga chyba
Będzie zimna
Lecz w oczach snopy iskier
Kolorowych
Jak siedem grzechów głównych
Każda inna

Siedzimy tak przy stole nieco przyznasz sztywno
Przysiągłbym - szelest słyszę krochmalonych serwet
Topnieje w szklankach lód lecz nie bądźże naiwną
Ospały kelner zrobił sobie dłuższą przerwę

Więc od przystawek do dań głównych długa droga
I czymś wypełnić trzeba tę nieznośną ciszę
Szczęśliwie słychać coś i milknie moja trwoga
To skrzypi krzesło gdy biodrami zakołyszesz