Michał Benikas - blog

Pytali o pierścionek na palcu.
Drżenie dłoni, gdy ściskam.
Koktajl rzęs o poranku.
Pory życia, zachłyśnięć.

Szczęścia; ile w zadumie.
Miedzy nas, za nami.
Zdławień w obrotach szyi.
Oczu odbić nazajutrz.

Choć jedno tylko ich cukrem.
Kolorem w szarej fakturze.
Jak wiele było ukąszeń.
Zdartych kolan, w ogóle.

I boso z czołem ku niebu!
Trawię czas mój płomieniem.
Czy piecze, czy daje Twe ciepło.
Dla nich jest, tylko marzeniem...

Tonę jak zefir w noc po burzy.
W światłach bezkresu ust, topole.
Co na dzień prószą białym puchem.
By zimną nocą kołysać pole.

Nieobliczalnie, zawsze inna.
Ma choćby pięć wolności w dłoni.
Gdy pełną rękę we włosy wtula.
Bezwładnie zliczam mrugnięcia oczu.

Soczyste blizny w zgięciach pleców.
Co znikną po bladej wpierw czerwieni.
Ideał linii, piersi; mleko.
Co rankiem kawy tworzy słodycz.

Sparta; tych krwią zalanych pragnień,
a wstążka wije się w kolanach.
Opada z ramion krępy kaftan.
Ramiączek, ukłon dla szatana.

Co wkręcał w ucho co dzień podłość.
Kalectwo mej szlachetnej duszy.
Wytrwałość, zadrapaną szałem.
Poznania innej, w mroku dłoni.

Tłumienia chwili by wybuchła.
Potokiem włosów blond czerwieni.
Atrapą tego czym zawiodłem.
Momentem ciszy, Izabeli.

To dziwne jak szybko psuje się wino, w pucharkach.
Z brzegami różu z tłem źrenic odpływa.
Zbity nikczemnik, wkładam przespaną bluzkę.
Tę w której resztka Ciebie pływa.

By poczuć.
Zranić się nadzieją.
Nadać poezji ciut więcej z życia.
Bo gesty heroiczne, samotne są niestety.

Zdrętwienie, w duszy mej pogrywasz.
Za nic nie zerwę pętli.
Choćbym psem był od bamboszy.
Ty gładzisz mnie po nosku.

Zdechłe mignięcia, pioruny.
Już wstrząs nie budzi, jak niegdyś.
Graniem po serca rozumie.
W natchnieniu, że spłoną pomiędzy.

Ty palców masz nawet komplet.
O jeden jakby za wiele.
Bo jak rozdzielić je przerwą.
By balans zachować; zbyt wiele.

Targnąć się w grant burzy.
Chwytać łez słodycz na wietrze.
Bez wiadra pojmować przesyt.
Wilgoci wtopionej w jej swetrze.

By uciec, pozostać zaprzysiągł.
Ty zdradzisz te same wartości.
Wnet wiarę przerobisz w doznania.
Wszak miłość, to wióry skłonność.

Sarny słonych grzbietów fali.
W twarz mą puszczonej nocą.
Ciemność i spokój stały.
Piana, bez parsknięć kolorów.

To dłonie obite zbroją.
Tysięcy kamyczków pode mną.
Siłę na skraju brzegu.
Przygarniam morza jestestwo.

Odlane rzeźby, w obrazach.
To moment gdy sztuka się chwyta...
Zdawkowa względna powaga.
Zgoda byś takim mnie przyjął.

Nagim, co nerwy zespalał.
Nie walczy z krwi własnej pietyzmem.
Durny bo lat poganiał.
Dumnym, gdyż znalazł okrycie.

Moglibyśmy.
Nasze śladów stopy okiełznać pustką.
Spośród pęknięć kawy.
Dobierać się, goryczą.

Tego co mogło.
Nanieść tutaj lustro.
Odbić Twych skąpych w czerwieni,
kącików.

Nim biel pośród ziemi.
Skropli się, zasklepi,
a nozdrza nie wzbudzą mgły bijącej fali.
Muśnij przez rękaw mą twarz za szybą.

Targnij okruchy brunatnego diabła.
Oczu mych podłych; by rękę przyłożyć.
Czytaniem skraplam, wzmagam, wtapiam.
To co mogłoby nas połączyć.

Napalm po gardle, agresty.
I krzak co wielbię spotykać.
Nie zerwę z drzewa czereśni.
Nie słodkość pragnie języka.

Pas ciała i zgięta ma muza.
Biel bije przez półmrok,
przeszywa.
To pierś naga i wzdęta.
Wariuję pisząc nie kojąc.

Toksyczne parafki w mym łożu.
Odbite dłonie gdy chciałem,
i duma mężczyzny po słowie.
Namiętność, co stała się szałem.

A juto.
Podniosę spojrzenie.
Otulę lęki dotykiem.
Bo nastrój jakby powróci.
Do bycia przy mnie, na chwilę.