Michał Benikas - blog

Wyrwałem z cienia gruz.
Resztkę metalu i powietrze.
Na koniec zadając mu lekki ból,
deszczem z krwi nieokrzepłej.

O słońce, promień, blasku strzęp.
Falę przeklętą w próżni.
Czegoś co nie jest z masy zła.
Czegoś, co od niej mnie różni.

Świeczka bez kropli parafiny, ukuta knotem.
Czarny, samotnie zdycha płonąc.
Tak jakby ja; poproszę z lodem.
Mówią, że to trucizna bytu.

Liście żółkną i tak jest stale.
Ukłon dla uczuć zrobię tu.
Gdy giną.
Nie odrastają...

Kolosalnie rzadki wypełniacz serca.
Kłak po fryzjerze, z pierwszego strzyżenia.
Inni ssą dziewictwo.
Ty gromadzisz pustkę; flesze i migawki.

Czytałem że da się zamrozić światło.
Landrynki po wieczność
i piłka bez łatek.
To byłby świat, horyzont ideału.

Synku, czas w końcu dorosnąć.
Spawarka, zmywak - piwo.
Już czytasz bajki cudzym.
Twórz własne, prawdziwe - gówno.

O parę lat przesunę,
lecz gdzie na suwaku wieczność!?
Piekło dojrzewa czasem.
Umysł, rozporkiem ego.

Ptactwo zasrało już parapet.
Ulgami w rytuale kredytów.
Spiralą świnek, na sezon grilla.
Cewnikiem okien - dziś już w plastikach.

Spakować grudki myśli,
linczując asfalt z PRL-u.
Jadący na wskazówkach czasu.
Pchającego szkorbut między szpary.

Ikon, przydrożnych mnichów.
Wgniatających bilbordy pod powieki.
Zryć przestrzeń grabkami fantazji.
Głaszcząc matowy filtr, marlboro.

Jeszcze raz powiedz mi - miłość.
Klimakterium skroni oświeconych.
Absolut, którym gram na przemian.
Łyk, dym, pianino.

W rogu emocja siły uczuć.
Gilotyn ciętych słów pod wiatrem.
Otartych z muśnięć, bieli polików.
Trafiła, trafiła na mnie.

Czy tka się pierwszą kobiecością?
Od czekań, nastań i momentów.
Kto wie, nadejdzie zawsze w szoku.
Jak wzbija się wiosenny prześwit.

Oj chłopcze jakiś ty nieświadom.
Zastany w prostych klatkach cegieł.
Dziś budujemy pąków wersal.
Niedopowiedzeń, niedopowiedzeń...

Wylęgły się już cienie za chudych ziaren piasku.
Stygną nam fale, drobne słowa, stopy...
Odginam głowę ku niebu z papierosem.
Sypiesz złoto przez palce, ja wciąż w błękicie.

Czas nam, zabijać chęci które przelaliśmy.
Oprawić plażę z śladów, jak pościel po kochance.
I spłynąć w odlew miejskich chodników.
Uszytych sznurowadeł wciągających dalej.

Promiennie łamiąc balejaże puzzli.
Dla gardeł sumiennych, lecz pijanych morałów.
Wykrzyczeć przepaść bez dotyku.
Przecinać mięśnie o oczy me; palę...

Goi się kreska pod okiem.
Sprzączki z pokrowca gitary.
Igram palcem o wstęgi.
Pogrubiam fali paraliż.

Niech zdechnie cisza w rycinie.
Wiecznego galopu życia.
Spokojne usta dogniotą.
Sól w kącikach, gdzie susza.

Bezwładne ciało odchodzi.
i rodzi się nowy bezwład.
Piękniej tnę róże na rondzie.
Dla pustych, jak ulic perła.

Bólu, gąbko mej chmury.
Wypłaczę cię kiedyś, na starość.
Teraz opłatki lukru.
Teraz, cukrowe waty...

Dla chmury ognia wrażeń kwaśnych.
Listów z kochanka zrywanych łyżeczką.
Tępe zastępy myśli po dniu łaźni.
Jak mogłam być, tak złą kobietą.

O cal od lustra ugiąć własne wargi.
Zapatrzeć się jeszcze, zanim spłyną szminką.
Okradnę nimi męskie barki.
Zlinczuje wiarę, groteską umizgów.

Za co tylko zbierałam, mu te muszelki?
By trzymał je mocniej, niż gęste brwi na mnie...?
Tak, składam ucieczkę w kolejną wariację,
bo inny już palec zrywa okap z ciała.

Nanieść się wolnym wiatrem wiosny.
Wszyć między gorset, a ciepło kręgów.
Stopione mięśnie luźnych dłoni.
Raz jeszcze zmusić do powiewu.

Jak cicho drży to słowo, sadyzm.
Splecione wokół bezwładności.
Strasznie kochamy kiedy boli.
Ułomnie godząc w nas skrajności.

Bo wybuchł strumień w strzępach lakieru,
a zarys krwawi brzdękiem okien.
O słodycz nie spytam, po co mi płowe.
Maskują tylko mój witraż tlenu.