Michał Benikas - blog

I choćby śnił mi się wiersz,
a śni mi się wiersz o Tobie.
Wytarłem się w toni pól.
Obiłem o skarpy i brzozę.

Spoglądasz łaknąc romansu.
Blednąc, gdy jestem dosadny.
Chcesz na rumieniec swych płatków.
Konwalie, lilie i kaktus.

Niech miesza się wola cierpień,
w uczuciu pali rezonans.
Starych bębenków w uchu.
Co dawniej słyszało kocham.

Zatańczy marynarz na wietrze.
Z wstążką odpadną pagony.
Butelkę o pokład, butelkę!
Za naszych czasów constans.

Nikt nie wygnał bajek z papieru.
Wszak to zawsze kończy się strugą.
Rudej, czerwonej, czarnej krwi przy brzegu.
Słów - że kochamy się... obłudą.

Po plusów bukiet, klasy AA.
Czekoladki w trzech czwartych z czekolady.
Miłość i resztę z tali kart.
Stoję w kolejce prawdy.

Tej co wylicza kreski map.
Zera cyfrowe w kątach ekranów.
Mieli pieniądze, pracę, fart.
Składając to w kineskopowe wzory.

Zerknięcia przez poziome dziurki po kluczach.
W końcu na tyle odrosłem od ziemi,
by nie gramolić zawsze tego krzesła,
znanego marzyciela, któremu granat urwał nogę.

Widziałem już to, co ponad kolanem.
Przeniknąłem przez parawany guzików.
Odkryłem cyfry pod kapslami piwa.
Wytarty, spocony, spałem w cudzych słowach - nie umywszy zębów...

Później serc chwytanie, własnym ściskiem serca.
Zdrady przyzwyczajeń, rajstopy jak pętla.
Kubki z serduszkami, kłamstwa o urodzie.
Niby ja, ze stali, gracz sumienia - nonsens!

Potulnie ostatnim słowem.
Nad łyk powyżej chęci.
Oparte oczy spod toni.
Czekasz bym wypił werdykt.

Och zmieńmy dziś scenerię.
Z szafirów na czarnoziem.
Z grafitem na pędzelku, brukajmy
brukajmy zorze!

Stemplami nagich karków.
Tym szumem skroni, taniec!
Zapadłe wonie wiatru,
wyrwiemy spod nietaktu.

Stabilnych ust bez ujścia.
Mierzonych kroków w lodzie.
Tak jak to zimą wódka.
Wyprawka - niedogodzeń.

Zwykła mi szeptać niecierpliwie:
Czasem chcę to usłyszeć!

Sprasowane serce,
w ustach atramentu.
Stempel w negatywie śliny.
Okruszki palców na podbródku.

Poniżej gołych, wolnych sadów.
Co mają blondu dziś poranki.
Poczuć ten zimny wiatr na skroni.
Co rzeźbi góry, rwąc falbanki.

Tykanie małych zobowiązań.
Palec za palec powieszony.
Byś mogła poczuć, także w słowach.
Czy jestem doprawdy; wyjątkowy?

Klinuje oddech, słownik domkniętych spojrzeń.
I czy już wiemy,
gramy w szatach z epok?
Strojnie, zdradzasz zaczątki.
Lekkie stąpanie na baletkach.

Bym nie grał przypadkiem hochsztaplera.
Zadrasną choćby jeden haft gorsetu.
Pokusisz się o sztukę cienia.
O zdobywanie, zdobywanie...

Otrzesz o rzęsy, wtulisz w dłonie.
Płochliwie, zwleczesz z mych policzków.
Ot cukier, wódka potem płomień,
niech chłopiec wzdycha do księżniczki!

Spoliczkowany.
Amortyzował mnie krem po goleniu.
Dotykam bezwiednie ust palcami.
Piskliwe niedowierzanie.
Owszem depczę, stapiam koraliki.
Wyrywam też co ładniejsze zdjęcia z porannej prasy.
Gustuję w miękkich fotelach.
Nie żałuję na tapicerkę!
Po twarzy!?
Bydło daje trzy gatunkowe mleko.
Z tej samej krowy...
Dostanę raz jeszcze, czy się rozpłaczesz?
Lakmusowa piąstka sprawdza twardość szczęki.
Kiedy wyrzuca się ludzi, powinno się ich segregować,
pokochali by przestronne wnętrza kolorowych pojemników.

Próbowałem kiedyś kichnąć.
Kichnąć, znaczy prawie...
Przysiadły krople na liściach.
Świeca topi strawę.

Upity obserwacją.
Bębenków i powiek.
Spadam z rtęci słupkiem.
Niechybnie w agonię.

Bieli własnych murów.
Nędzy pustki kubka.
Piękno oczu stygnie,
kredyt spłaca wódka.

Ciebie.
Zdyszane negatywy opcji.
Ciebie.
Z krwią mej odwrotności...