M

Uważam, że samemu należy spróbować, a nie kierować się stereotypami i przesądami. Wiele osób wypisywało opinie podobne do Twojej, ale głównie brało się to z tego, że sami byli nieszczęśliwi. Ludzie łączą się z różnych powodów i nawet to trywialne wypranie "gaci" jest łączeniem życia pomiędzy partnerami - jeżeli nikt nie ma nic przeciwko temu. Związek polega nie tylko na miłości, ale również na wspieraniu się w trudnych sytuacjach, a materialny punkt widzenia bierze się z zachowań naszych przodków. Kiedyś, w czasach prehistorycznych, samiec który przyniósł mamuta miał pierwszeństwo u samic. Tak też jest teraz, z tą różnicą, że nikt nie bawi się w polowanie "na mamuta" tylko przynosi pieniądze.

Ja mam przykład z życia wzięty: brat jest młodszy od swojej żony o 10 lat i się dogadują, dobrze ze sobą żyją. Mi się wydaje, że tu nie chodzi o wiek, ale dojrzałość. Może być tak, że młoda dziewczyna, która doświadczyła życia i mężczyzna, powiedzmy starszy od niej o 10 lat, który z wiekiem nabywał doświadczenia (a ją doświadczyło życie) poznali się, potrafią się nawzajem zrozumieć i dlaczego nie mieliby się dogadać? Ona potrzebuje ciepłej przystani, on akceptacji (bo jest już w tym wieku, że na zmiany za późno) i, jak każdy, miłości.

Są związki, które istnieją dopóki np. on dużo zarabia, ona dobrze wygląda, on jej się podporządkowuje, ona się jemu podporządkowuje, a nawet takie, gdzie chodzi tylko o seks, z tym, że tego już chyba związkiem nazwać nie można ;].

Ale nigdy nie przestanie mnie zadziwiać inna kwestia... tzw syndrom ofiary. Kobiety, które mówią, że nie chcą być bite nic z tym nie robią, dalej żyją w związku, bo "jak się nie złości, jest taki dla mnie dobry" (miałam koleżankę, której kilka lat zajęło, żeby zrozumieć, że nawet jeśli TYLKO raz facet Cię dusi, to już nie jest normalne. Najlepsze jest to, że to ON JĄ rzucił, a fakt, że jest palantem odkryła dopiero będąc w normalnym związku)- masochizm?!

Chyba niektórzy ludzie tak mają, że wolą być w jakimkolwiek związku, niż sami, czego, w sumie, nie jestem w stanie pojąć. Przecież jest tyle rzeczy do zrobienia dla wzbogacenia siebie, dla własnego rozwoju! Ale ja jestem z tych, co lubią być sami ze sobą, także ktoś się może oczywiście ze mną nie zgodzić.

PS. "Nie spieszyć się z decyzjami, zakochać się tak by na całe życie starczyło sił, a wtedy wiek nie ma znaczenia."- także uważam, że nie ma się co śpieszyć. Nic na siłę. Przecież nie na darmo Gawliński śpiewał "nie pokonasz miłości..." ;] Zresztą od czego są przyjaciele? Być samym, nie oznacza samotnym, skazanym tylko na siebie- dlaczego ludzie nie moga tego pojąć? (byłoby mniej papierkowej roboty, tj rozwodów ;])

Rozmowa o miłości i uczuciach ma to do siebie, że zazwyczaj można się dogadać tylko z tą osoba która przezywa to z tobą i to tylko w momencie kiedy odczuwa :)

Zdegenerowane jednostki które umieją wyciąć i wyizolować uczucia przezywają parę faz:

- chęci powrotu do odczuć
- zabawy uczuciami własnymi
- zabawy uczuciami cudzymi
- pragnienia stworzenia utopijnej wersji w której posiadają uczucia lecz je kontrolują.

Bycie z kimś to albo siedzenie na jego plecach ze słowami: Jestem kimś skoro spałem z tą a tą a teraz jestem z TĄ...

Lub bezpieczne stwierdzanie jestem lepszy więc nigdy mnie nie porzuci puki będę tak dobry jak teraz.

Umysł ludzki to idealna maszynka do wszystkiego. Tak też o związkach takich umysłów-ludzi można powiedzieć wszystko i nic. Wiesz jakie mam podejście, co się zmieniło i co dostrzegam jaskrawiej. Więc Siseyu, więcej męskiej intuicji :)

Pozdrawiam Michał