Rozdział I
Kto co powie?
Mówię „kto wie”!
Wierze sobie,
Lecz nie tobie
I na drodze,
W trwodze modze,
Jak oszukać tego w todze.
Znów mi flota się skończyła,
I zaczęła się przekmina.
Mina mi się zatrwożyła,
Bo mi oczy zasłoniła.
Bo bez sary moja miła,
Miła lubić mnie skończyła.
Czas zarobić dziś na ciasto,
No to wystrzał robie w miasto.
Tu przy skwerze ugadany,
Na ulicy typ spotkany,
W tym co mamy, idą zmiany.
Tu wspomniany, ucieszony,
He, nie wróci dziś do żony.
Pędzę dalej, bo czekają,
Mają coś tam i się srają.
Stoją mendy tuż za murem,
Wiórem rzucam, idę górę.
W dziurę wbita, szybko w furę,
I wybita na wichurę.
Znowu tamci się kumają,
Więc odbieram, kogoś mają.
A co zemną się pytają.
Ja tu lukam, auta stają.
Mają ziomka samochodzie.
Ja już myślę, o ty smrodzie.
Wbita w buty i wychodzę.
Jak tu uciec, sobie modze.
Idę wolno przez podwórze,
Ale widzę, tamten w furze,
Palcem na mnie pokazuje,
Coś maluje i wskazuje.
Pacjent mało jest zjażony,
Drzwi otwiera z mojej strony.
Wiec wymierzam mu pięść w nos,
Cis dochodzi, słyszę głos.
„Tros” otwarły drzwi się wszystkie,
Miejskie szczury, takie brzytkie.
Mało myśląc daje nogę,
Biegnę szybko, ile mogę,
Drogę mi już zajechali.
Podjechali, co tam stali.
Wali w żeby, pięść ze stali.
Obstawili i tak stali.
Podjechały grube ryby.
Draby wpadły, zbiły szyby.
Kwadrat strasznie rozwalony,
Wszystko leci cztery strony.
Tak szukają i szukają,
Kminie sobie, nic nie mają.
Mają w ręce cos, wychodzą.
Po podwórzu wzrokiem wodzą.
Tamci nadal rozwalali,
Ci podeszli i zabrali,
Powineli mnie na dołek.
Jeden krzyczy: „jesteś kołek
Mów nam wszystko, co, gdzie, jak.”
A ja na to, mówię; „srak”
Wtedy wszyscy stamtąd wyszli,
Został tylko ten najwyższy
I wpasował w ścianę mnie,
A ja ciągle mówię: „nie…”
„ Bo ja przecież tam nie byłem,
Byłem w domu, wódkę piłem,
Później spałem, rano wstałem,
Tak tą noc zapamiętałem.”
„Co ty wkręcasz” - krzyczy na mnie-
„Mów tu prawdę, tylko dla mnie,
Nikt z twych kumpli się nie dowie,
Przecież nikt im nic nie powie”
Tamten pajac się sfrajeżył,
On uwierzył im, nie przeżył.
Bo nie wiedział, że tak bywa,
Teraz sobie w rzece pływa.
Mnie na roczek posadzili,
Później dychę mi doszyli.
Potem doszło parę lat,
Tak oglądam świat zza krat.
Trochę się już tu przeżyło,
Kilku też się uwaliło.
Parę lat już tu minęło,
Dużo życia upłynęło.
„Pani kończy tę audycje,
Wykończyła pani misje.
Ja już pójdę do pokoju,
No, napije się napoju”
Ona na to: „powie Pan,
Skąd na ciele tyle ran.”
„Tak odpowiem, bardzo chętnie,
Lecz nie dzisiaj, żegnam pięknie.”
Krzyczę: „klawisz Pani idzie.”
Ona na to: „ale, przyjdzie.”
Klawisz już mnie wyprowadził,
Na salonach mnie osadził.
No i wbita na swe kojo.
Nowy wita, już go gnoją.
Bo tak jest, no i kwita,
Nie wieżyta, więzień wita!!!
c.d.n.
Najnowsze komentarze