emelly - blog

I
Pomiędzy drugą po południu a czwartą nad ranem:
1. Inkrustować zachody słońca,
2. Palić papierosy,
3. Zasuszyć zapach róży i cykanie świerszcza,
4. Cierpieć,
5. Dręczyć,
6. Być pawiem wśród ludzi i krukiem na pustkowiu.

II
Wyhaftowałam serwetkę,
Niesamodzielnie choć samotnie.
Jest na niej trochę rodzinnej krwi.
Ponoć serwetki nie płoną.

III
W piątek spotyka się grupa pań
Wyrabiających garnki z gliny.
Nie czują się wyjątkowe...

IV
A może poezja
To nadawanie imion?
Zadanie bezużyteczne
I rajskie -
...

Tristan Corbière
Ropucha

Noc. Jakiś śpiew w dusznym upale...
Księżyc srebrzy miękkim metalem
Brzeżki, skrawki ciemnej zieleni.

…Śpiew; jak echo, jakby był żywcem
Zagrzebany głębiej pod liśćmi...
- Cii... Chodźmy, to tam, gdzieś w cieniu.

- Uch! Ropucha! - Przy mnie się lękasz,
Twym rycerzu? Zobacz, ten brzydal
Jest poetą łysym, bez skrzydeł,
Słowikiem wśród błot. - Jaka wstrętna!

- Śpiewa. - Wstrętna!! - Ojej, aż tak?
Spójrz, oko ma piękne, świetliste...
Już się chowa, zimna, pod listek.
….................................................
Bonsoir - ta ropucha to ja.

odkąd pamiętam
tropiłam
ślady duszy

z niewiadomych przyczyn
papierki od cukierków
były chronione przed śmietnikiem
a wiara w Świętego Mikołaja
próbowała wrócić
przy młodszym rodzeństwie

zaglądanie do szaf
nurkowanie nosem w mapy

i nadzieja
gdybym się mocno przytuliła do drzewa
usłyszałabym cichy pomruk
lub też księżycowy taniec na polanie przekonałby:
nie jesteśmy sami

*

kryształowe wieże podniebne mosty
ryczące skrzydła
podziw bez tęsknoty

dla rozmachu gwiazd
mgławic bez twarzy

* *

z ostatniej chwili:

gdyby w zamian szepnąć słowo
w nieskończoną przepaść - wzwyż,
a gdy wszystko się odwróci -
mieć odwagę - skoczyć - i
poszybować w głąb na szczyt...

światła miast widziane w locie
migoczące z zeschłych cel,
gwiazdy w górze - gwiazdy w dole,
cisza lasów, skrzystość rzek
i czerpany z wnętrza wdech;

lecz - nie patrzeć z a - za długo,
lepiej wprost - na czysty śnieg,
by zobaczyć, że po lodzie
pełznie światło - ogień - dzień!

coraz wyżej
i wyżej
pomiędzy przestrzenie zimne
jak pustynny oddech

(twarda skała
góruje nad zielenią
a suche ciało
zniesie więcej niż kwiaty)

nocami patrzy
w pociemniały kryształ
cykady grają nisko
a gwiazdy nie opadają na kolce

czasem tylko lubi deszcz
niegroźna słabość
do daru życia

te krople między cierniami
kiedy wreszcie ktoś
dotknął

Kiedyś przezgrzytnę się w mechanizm
i obrosnę warstwą rdzy.
Wtedy zaś wskazówka umilknie
na za pięć czternastej, by
gołąb mógł opuścić wieżyczkę
dla szarzejących pól po
drugiej stronie nieba. Dziś jednak
zataczam się, krocząc w głąb
wąską, senną smugą
pomiędzy
wami wszystkimi a mną.
Marzy mi się, że już niedługo
opanuję kroki tak,
żeby przebiec po niej lekko
jak po księżycowej ścieżce.

Kiedy uwiąd tańczącego słońca
prześwieca przez witraż,
nie krusząc go przy tym,
myślę o tobie, upadłym geniuszu
wyklętym przez życie,
marzącym o kobiecie, której nie ma,
i o mężczyźnie, który był
niepotrzebnie.
Jedno potarcie dzbanka starczyło,
żebyś wiedział, komu służyć.
Kochałeś muzykę -
struny gwałtownymi akordami
wyciskały na gardle twojej matki
kolejne kręgi miłości.
Od kratek do kratek,
pełzałeś po brudnym, paryskim bruku
i w głąb, aż do parujących ścieków umysłu
zachwaszczonych piołunem.
Całe piękno szeleściło wewnątrz,
subtelne niczym papier washi.
Gdzieś tam, w szynku, pod zalanym stołem
do bólu przebóstwiłeś język,
przeklęty, wyklęty, własnym zaklęciem
w żabę przemieniony czarowniku słowa.
Dziś za to z ciebie kawał twardej skały,
nareszcie - wśród swoich.

Między wiosną a kotliną
(wypełnioną zmarzłym śniegiem)
Idę w górę, wciąż i w baśń.
Śpiewa we mnie skalny skald.

I gdy twardo zderzam siebie
Z tym Nieznanym (Rzeczywistość),
Jestem wolna – czuję blask
Powietrzących orląt–strzał.

Czy tu, wyżej jest się bliżej?
Trudno stwierdzić – wiem jedynie,
Że odmienny smak ma świat,
Który stworzył On – On sam.

wersja druga:

Między wiosną a kotliną
(wypełnioną zmarzłym śniegiem)
Idę w górę, wciąż i w baśń.
Harfy skalne drżą pod wiatr.

I gdy twardo zderzam siebie
Z tym Nieznanym (Rzeczywistość),
Jestem wolna – czuję blask
Powietrzących orląt–strzał.

Czy tu, wyżej jest się bliżej?
Trudno stwierdzić – wiem jedynie,
Że odmienny smak ma świat,
Który stworzył On - On sam.