miras - blog

nadchodzą zaniemyśleni
tanecznym krokiem
pod kolor szminki
powiewają zaczepnie
flagi - fatałaszki

idą raczej niż są
nowej europy stopy
czarne żółte w paski
zapyleni
miłością własną

odlatują ptaki
przegnane
narcystycznym wrzaskiem
i wszystko co nie mieści się
w garderobie

żegnam się
niepielęgnowaną dłonią
zanim odrąbią
tym co przez niedopatrzenie
żyją za długo

- jesteś jak stary kościół

w palcie przeplatanym
złotą nicią szeleszczącą
jesienią w każdym zgięciu

- uwielbiam stare kościoły choć nie tylko dlatego

odchodzisz na niezliczone sposoby
rozchwianiem ramion przygarbioną pamięcią
z coraz dłuższą listą zdziwień

- przechowują niebo na lepsze czasy

na wpół zaśniętych oczach
bledną błękity
wątpliwych wieczności

- wszystko w nich warte kolan

biel dłoni oddech ścierający śmierć
z szyby paciorki łez
kiedy zgaśnie światło

przęsła mostu
barwią majowy poranek
światłocieniami spacerujących
w dole rzeka rzek
leniwy nurt
usypiany mieliznami

każdego roku
bawią się w chowanego

(la madre de aguas
niemal zapisałem
w podręcznych notatkach
niesiony widokiem wód
które melancholijnie
powierzają się morzu

ale pamięć
jak ouroboros

zatrzymała w kadrze
przyprószone śniegiem ciała
białych nad Newą
czerwony zmierzch nad Ebro
brodacza z cygarem w Zatoce Świń
bełkot który nie zamilknie

nawet zakochani
przestali wdychać bez
podobnie z fiołkami

zapomniane furtki
do letnich ogrodów
na rdzę i cztery zamki

parki nie uwodzą
alejkami które prowadzą
samotnych za rękę

rozmyślam o tym
co powinna mówić poezja
w czasach gdy wszystko więdnie

(gaśnie
jak wypalona lampa
przy starym biurku)

może zamilknąć
wobec nadęcia nowych bogów
na tęczowym nieboskłonie

czasem czuję się
jak niepotrzebny mail
przed usunięciem do kosza

wartkie strumienie
nim zatracą się w rzekach
lubią pofiglować
na przekór sennemu przeznaczeniu
za niektórymi polami
niektórymi lasami

wczesną wiosną tworzą wylewiska
słońce wychodzi na opłotki
staroświecko porośnięte bzem
młode karasie nabierają odwagi
w rozkołysanej wodzie
gubią odbicia niesforne topole

rozsypał Najwyższy
rajskie okruchy
co pole co droga co las
każe mądrze kosztować
a mnie wciąż
tak wiele się wydaje

niepoprawnie wracam do Chopina
jak do domu
w którym się nie mieszka
nie milczy we dwoje

przez grubą powłokę
osobistego mikrokosmosu
przedzierają się meteoryty przekleństw
z między - gwiezdnych - wojen

żołnierze zjednoczonych armii
pustych puszek po piwie
z kategorii poniżej
rozbili konstelację ciszy

(przybysze ze strąconego świata
głazy nieociosane
białymi i czerwonymi
wschodami słońca)

zbyt niedbale kocham słowa
gęstnie tarnina w wąskich przejściach
między nienazwanym
a nazbyt ściśle określonym

tak napotykam
przydrożne natchnienia
usychających lip
przybite kapliczkami milczącej Matki

zbyt niedbale opisuję ścieżki niepewności
siwa olcha porasta granicę
między nie - prawdopodobnym
może to jesień choć tego nie wiem

tak patrzę
na płynącą wodę
w bezpowrotnie niedokończonym
ledwo skosztowanym życiu

złotem jest odchodzenie
po dywanach utkanych szelestem
zastygłych uniesień

złotem wyznania zacichłe
w pełnych koszach wielokropków
zgrabionych za późno

złotem wątpliwości przygaszone
nie jest za – powłóczysz
nie tylko stopami

wychodzenie naprzeciw
(aksamitne zwycięstwo
przed odłożeniem na półkę)

wiedzy - nie jest złotem
przeżartym rdzą ciężarem
życiem na koniec życia

nadchodzi jaskrawość półcieni
akwarel w barwach
zamkniętych oczu